Tepedeki Mezar

             

Köyün dar sokaklarından geçip de

vurunca kendimi çalıların arasından

ağaçlı bir tepeye,

köyün evleri küçülerek

gizleniverdi yeşillikler arasında,

ovanın sonundaki bu köşeye;

şimdi büyülü bir sarhoşlukla izlediğim...

Yamacına sırtını dayandığı bu güzel tepenin altında

tek tük bacalar, bir kaç kırmızı kiremitli dam,
sevimli ve mutevazi bir tad katarak bu düş sığınağına

“biz buradayız” diyerek el sallıyor şimdi köyden...

Tepede ve diğer yamaçta terkedilmiş eski bir kent

zamana meydan okumuş kimi kalıntılarıyla

hikayesini fısıldıyor rüzgara.

Rüzgarsa, güneşin bu öğlen kızgınlığına inat

diklenerek, duyduklarını anlatmak istiyor bana.

İşte tepenin tam ovayı gören kıyısında

bir meşenin gölgesine kurulmuş bir mezar.

Aşağıdaki sürüsünü gözleyen bir çoban gibi,

ve buradan gelip geçen bizlerden

bir esenlik dileği ummadan

zamanı öğütüyor...

Zamanın belirsiz bir izleğinde

gelivermiş de benim gibi,

sanki uzanıp kalmış bu meşenin gölgesinde,

yatar durur gibi o gün bu gündür

 ince bir otun sapı ağzının kenarında

Bir gün vade dolup da basıp gidince

onun gittiği yere,

viran bedenimiz bilmem bulacak mıdır böyle bir teselli,

kaygıların biçimlendirdiği o anlamlardan uzak.

Kuşlarla, böceklerle, ağaçlarla; yarenlik edilecek

böyle rüzgarla ezelden dost bir tepe.

2014

Yalçın Işık