Yeryüzü Ülkesi Çocukları

Cehennemdir kurulu düzeni insanın.

Sağlıklı tohumları pek enderdir.

Gönderilmiştir onlar sanki

yarının dünyasındaki bir insan çağından

barbar bir sürünün elindeki

farklı çağlarına zamanın.

Durur bu gök kubbe yıkılmadan

yüzü suyu hürmetine

o erdemli tohumların.

İnceliklerle yontarlar ham kütüğünü insanın.

Bilgiyle açarlar onun ışığa aç kör gözünü,

Yeni ufuklara boy veren yollar sererler önüne…

Bir gün hep aradığı göksel cenneti insanlığın,

kurulacaksa yeryüzü ülkesinde;

o büyük yurdu insanlığın

cehenneme sürgün o güzel çocuklarına

borçludur bilin ki

övünç ve gururla

bahsedilecek her şeyini.

2016

Yalçın Işık

Açsam Rüzgara

Ne hoş, ey güzel Tanrım, ne hoş
Mavilerde sefer etmek!
Bir sahilden çözülüp gitmek
Düşünceler gibi başıboş. 

Açsam rüzgara yelkenimi;
Dolaşsam ben de deniz deniz
Ve bir sabah vakti, kimsesiz
Bir limanda bulsam kendimi.
Bir limanda, büyük ve beyaz...
Mercan adalarda bir liman..
Beyaz bulutların ardından
Gelse altın ışıklı bir yaz.
Doldursa içimi orada
Baygın kokusu iğdelerin.
Bilmese tadını kederin
Bu her alemden uzak ada.
Konsa rüya dolu köşkümün
Çiçekli dalına serçeler.
Renklerle çözülse geceler,
Nar bahçelerinde geçse gün.
Her gün aheste mavnaların
Görsem açıktan geçişini
Ve her akşam dizilişini
Ufukta mermer adaların. 

Ne hoş. ey Tanrım, ne hoş,
İller, göller, kıtalar aşmak.
Ne hoş deniz deniz dolaşmak
Düşünceler gibi başıboş.
Versem kendimi bütün bütün
Bir yelkenli olup engine;
Kansam bir an güzelliğine
Kuşlar gibi serseri ömrün.

Orhan Veli 

Garip Ev

                     

Bir zamanlar bir yuvanın verebileceği

sıcaklığı ve güveni

-fakir bir yuvanın sadeliğinde sunarak

tam ortasındaydın ömrümün

ki basit hikayesi ancak tatlı bir esnemeyle dinlenir şimdi…

Bütün yollarımın bittiği yerdin

ve bütün başlangıçlarım oradaydı.

Arkanda gölgesi ulu kavakların

Ormanın kokusunu da getiren rüzgar

ırlardı gün boyu eğri büğrü dallarını.

Yapraklar hışırtısıyla eşlik ederdi

sıradan varlığına ikimizin.

Kışın, kar örterdi sırtını,

bir duman tüttürürdün keyifle.

Poyraz bir ıslıkla dinletirdi içli bir ezgiyi.

Baharda çocuklar koştururdu çevrende  

                                              şen seslerle,

çiçek ve çam kokuları aşina bir hoşlukla

zamanın dingin akışını tamamlardı...

Yazınsa alışıp da bir süre sonra

keyfini sürerdin bir ihtimal

içine düştüğün yalnızlığın.

Şimdi aradan geçmiş bir hayli yıl,

saçlarımda aklar var,

kanımdaki deli dere çağlamıyor.

Seninse yerinde yeller esiyor,

bakınca aynı derin hislerle

artık olmayan pencerenin olduğu boşlukta

biraz değişmiş buluyorum manzarayı.

Kavaklar da kesilmiş ne yazık

                                artık yoklar…

Çocukları koşuşturuyor yine 

     Bu kez  -odalarında-

eskiden orada bir ev olduğunu bilmeden ama.

Bekliyorum pencerenin orada.

-Mazinin solan görüntüleri

zamanın örtüğü pusu aralayıp

belirerek yitiyor bir anda-

Bekliyorum hissederek rüzgarı bir süre daha.

Çocuklar uzaklaşıp giderlerken bekliyorum,

Bekliyorum,

kavakların hışırtıları zihnimde ta ki sussun.

…

Garip ev, ah!

Artık yoksun...

/2013

Yalçın Işık